Κάθε άνθρωπος, κάθε μέρα που ξυπνά, δίνει έναν μικρό ή μεγάλο αγώνα: για την εργασία του, για το σπίτι του, για τα παιδιά του, για την αξιοπρέπειά του. Αγωνίζεται για να βελτιώσει τη ζωή του μέσα σε ένα περιβάλλον που, όσο κι αν αλλάζει, διατηρεί πάντοτε την ανάγκη για σταθερότητα, ασφάλεια και δικαιοσύνη.
Αυτή την ανθρώπινη καθημερινότητα, αυτή την αγωνία για μια καλύτερη ζωή, θα έπρεπε να αγκαλιάζει η τοπική πολιτική. Να τη διευκολύνει, να την υποστηρίζει, να την υπηρετεί. Όλοι θέλουμε μια Ανθρώπινη Άρτα, όπως ήταν και το σύνθημα του αείμνηστου Κώστα Βάγια – όχι μόνο ως προεκλογικό μήνυμα, αλλά ως μόνιμο αίτημα της κοινωνίας.
Αντ’ αυτού, όμως, η πολιτική σκηνή στον Δήμο Αρταίων έχει εξελιχθεί σε έναν χώρο έντονης τοξικότητας, που αποθαρρύνει κάθε καλόπιστη φωνή και απομακρύνει τους πολίτες από την ενασχόληση με τα κοινά. Η καθημερινότητα – η πραγματική καθημερινότητα των δημοτών – περνά σε δεύτερη μοίρα. Αντί να συζητάμε για το κυκλοφοριακό, το Κολυμβητήριο, την καθαριότητα, τα σχολεία και τα έργα που χρειάζεται η πόλη, παγιδευόμαστε σε κύκλους φημών, αλληλοκατηγοριών και προσωπικών αντιπαραθέσεων.
Η πολιτική, αντί να λειτουργεί ως μέσο επίλυσης προβλημάτων, έχει μετατραπεί σε μέσο εκτόνωσης εγωισμών. Οι προσωπικές επιθέσεις, τα υπονοούμενα στα social media, οι “αποκαλύψεις” χωρίς αποδείξεις, η σπίλωση χαρακτήρων και η εργαλειοποίηση υπαλλήλων είναι μόνο μερικά παραδείγματα τοξικών πρακτικών που δηλητηριάζουν τον δημόσιο διάλογο.
Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, η ευθύνη είναι συλλογική. Είναι πολιτική και ατομική. Πρέπει να πέσουν οι τόνοι. Πρέπει να ξεκινήσει μια ειλικρινής προσπάθεια εξυγίανσης του δημόσιου λόγου και αποκατάστασης της εμπιστοσύνης. Να μηδενιστούν τα φαινόμενα τοξικότητας – όχι στα λόγια, αλλά με πράξεις. Με σεβασμό, με διαφάνεια, με διάθεση συνεργασίας, ακόμα και με όσους διαφωνούμε.
Γιατί όσο αυτή η κατάσταση συνεχίζεται, οι πολίτες θα φοβούνται να ασχοληθούν με τα θέματα της πόλης τους. Και μια κοινωνία που φοβάται να συμμετέχει, είναι μια κοινωνία που παραιτείται. Δεν μπορούμε να το επιτρέψουμε αυτό – ούτε για εμάς, ούτε για τις επόμενες γενιές.
Η Άρτα έχει ανάγκη από καθαρές κουβέντες, έντιμη πολιτική και ανθρώπους που δεν θα μετατρέψουν τη δημόσια ζωή σε αρένα. Έχει ανάγκη από ουσία, όχι θόρυβο. Και είναι ευθύνη όλων μας να το διεκδικήσουμε.