Χρησιμοποιώντας ένα πλήθος δεδομένων, μια ομάδα επιστημόνων δημιούργησε έναν ψηφιακό άτλαντα δρόμων της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, με πολλά χαρακτηριστικά που θα αναγνωρίζατε από τους Χάρτες Google.

Ονομάζεται Itiner-e και εμφανίζει τους δρόμους που θα βρίσκονταν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία γύρω στο έτος 150 μ.Χ.

Στο απόγειό της τον δεύτερο αιώνα μ.Χ., η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία περιλάμβανε πάνω από 55 εκατομμύρια ανθρώπους και εκτεινόταν βόρεια μέχρι τη σύγχρονη Βρετανία μέχρι το Μαρόκο, ανατολικά μέχρι τις συριακές ερήμους και, στρεφόμενη προς την Ευρώπη, περιλάμβανε όλη την Τουρκία, τη βορειοανατολική Βουλγαρία και τον Δούναβη.

Ήταν χαραγμένη και συντηρούμενη από ένα δίκτυο αυτοκινητοδρόμων από πέτρα/χαλίκι/άμμο που εκτεινόταν σε μήκος 117.162 μιλίων.

Ωστόσο, η συνολική έκταση του ρωμαϊκού διακρατικού συστήματος παρέμεινε ατελώς χαρτογραφημένη και οι υπάρχουσες ψηφιοποιήσεις είχαν χαμηλή ανάλυση.

Επιδιώκοντας να τις βελτιώσει, μια τεράστια διεθνής και διεπιστημονική ομάδα επιστημόνων από όλη την Ευρώπη δημιούργησε το Itiner-e χρησιμοποιώντας αρχαιολογικά και ιστορικά αρχεία, τοπογραφικούς χάρτες και δορυφορικές εικόνες.

Το σύνολο δεδομένων αυξάνει τη γνωστή οδική σύγκλιση σε 180.000 μίλια σε πάνω από 1 εκατομμύριο τετραγωνικά μίλια, κυρίως από νέες χαρτογραφήσεις σε όλη την Ιβηρική Χερσόνησο, την Ελλάδα και τη Βόρεια Αφρική.

Το έργο τους προσάρμοσε επίσης προηγουμένως προτεινόμενες οδικές διαδρομές ώστε να ταιριάζουν στις γεωγραφικές πραγματικότητες. Αυτό περιλαμβάνει την άδεια στους δρόμους που διασχίζουν τα βουνά να ακολουθούν ελικοειδή μονοπάτια, όπως πιθανότατα θα έκαναν, αντί για ευθείες γραμμές.

Υπολογίστηκε ότι περίπου το ένα τρίτο του οδικού συστήματος ήταν αυτοκινητόδρομοι, ενώ τα δύο τρίτα θα ονομάζονταν σήμερα επαρχιακοί δρόμοι ή δευτερεύοντες δρόμοι.

Οι συγγραφείς αναφέρουν ότι οι ακριβείς τοποθεσίες μόνο του 2,7% των δρόμων είναι γνωστές με βεβαιότητα, ενώ το 89,8% είναι λιγότερο ακριβές και το 7,4% είναι υποθετικό.

Χρησιμοποιώντας το Itiner-e, ένα ταξίδι από την ισπανορωμαϊκή πόλη Salmantica (Σαλαμάνκα) κοντά στο Comum, την πόλη που βρίσκεται πλησιέστερα στην ιταλική έδρα του Διευθυντή Σύνταξης του GNN, Andy Corbley, θα διαρκούσε περίπου 447 ώρες σε ρωμαϊκούς δρόμους. Ωστόσο, ένας τέτοιος ταξιδιώτης θα μπορούσε να αναμένεται να κάνει 2,4 μίλια την ώρα με τα πόδια λόγω της καλής κατάστασης των δρόμων.

Σύμφωνα με το Itiner-e, κάποιος θα ακολουθούσε έναν ρωμαϊκό αυτοκινητόδρομο βορειοανατολικά προς το Pompelo (Παμπλόνα) και θα συνέχιζε πάνω από τα Πυρηναία, πριν στρίψει σε έναν δευτερεύοντα δρόμο προς την Elusa στη νότια Γαλλία. Από εκεί, ο ταξιδιώτης θα επανενωνόταν στον αυτοκινητόδρομο που εκτείνεται ανατολικά, περνώντας από την Tolosa (Τουλούζ) και κατά μήκος της Κυανής Ακτής, περνώντας από τη Nemauses (Νιμ).

Δευτερεύοντες δρόμοι οδηγούσαν τον ταξιδιώτη πάνω και κάτω στις Γαλλικές Άλπεις μέχρι το Κούνεο και στη συνέχεια στην Αουγκούστα Ταυρινόρουμ (Τορίνο), όπου υπήρχε ευθεία διαδρομή προς τη Νοβάρια (Νοβάρα).

Ένας δευτερεύων δρόμος οδηγούσε τον ταξιδιώτη βόρεια στη διάβαση του ποταμού Τιτσίνο, όπου στη συνέχεια έφευγε από τον δρόμο προς το Κόμουμ μέσω ενός μη καταγεγραμμένου ρωμαϊκού μονοπατιού που θα οδηγούσε τον κουρασμένο περιπλανώμενο στο σπίτι του, στο Βεργιάτε.

Το οδικό σύστημα ήταν εξαιρετικά περίπλοκο, επιτρέποντας σε ορισμένα μέρη του να διαρκέσουν μέχρι σήμερα λόγω των πολλών στρωμάτων που χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή τους.

Ο στόχος ήταν να κατασκευαστούν έτσι ώστε να απαιτούν όσο το δυνατόν λιγότερη συντήρηση. Συνήθως, μια επίπεδη τάφρος που ονομάζεται φόσα σκάβονταν μέχρι το βραχώδες υπόστρωμα ή το πιο σταθερό έδαφος που ήταν διαθέσιμο. Στη συνέχεια, χυνόταν υλικό πλήρωσης, όπως μπάζα ή χαλίκι, μέχρι να γεμίσει τις ρωγμές στο βραχώδες υπόστρωμα και να δημιουργήσει μια επίπεδη επιφάνεια.

Στη συνέχεια, θα γεμιζόταν με φυσικό χώμα και στη συνέχεια με άμμο, αν ήταν διαθέσιμη. Μόλις η επίχωση έφτανε σε 1 μέτρο της επιφάνειας, θα συμπιεζόταν ένα στρώμα χαλικιού και θα ακολουθούσε μια επίχωση από σκυρόδεμα και ασβέστη, στην οποία οι Ρωμαίοι στοίβαζαν πέτρες σαν ο δρόμος να ήταν τοίχος, αναζητώντας την καλύτερη και πιο φυσική εφαρμογή μεταξύ κάθε πέτρας για να επιτρέπουν όσο το δυνατόν λιγότερη διείσδυση νερού και σπόρων πέρα ​​από το σκυρόδεμα.

Ο δρόμος θα κατασκευάζονταν σε μια ελαφριά καμάρα για να επιτρέπει την γρήγορη αποστράγγιση, όπως ακριβώς οι σύγχρονοι αυτοκινητόδρομοι.

Μερικές φορές, όπως στη ρωμαϊκή αποικιακή πόλη στην Αλγερία, που ονομάζεται Τιμγκάντ, οι δρόμοι είχαν δύο λωρίδες κυκλοφορίας, όπως ακριβώς και οι δικοί μας σήμερα, (οδηγούσαν στα δεξιά). Ένα είδος χιλιομετρικής σήμανσης και πινακίδας θα βρισκόταν επίσης, ειδικά στους δευτερεύοντες δρόμους.

{https://youtu.be/OTSe7MsJXbo?si=4aSwHhLRBGbkWp0k}