Τεράστια ήταν η συμμετοχή των μαθητών στην πρωινή πορεία που πραγματοποιήθηκε τη Δευτέρα το πρωί στο κέντρο της Άρτας, μια ειρηνική πορεία ως δήλωση διαμαρτυρίας για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη.
Μαθητές γυμνασίων και λυκείων της Άρτας μαζί με καθηγητές συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης μας για να διαδηλώσουν κατά των εγκληματικών παραλείψεων, που οδήγησαν στο ξαφνικό θάνατο τόσους συμπολίτες μας. Με πανό στα χέρια, με συνθήματα και τραγούδια, οι μαθητές εξέφρασαν τον πόνο τους και την οργή τους! “Δεν ήταν ανθρώπινο λάθος”, “Έφτασες;”, “Δεν ήτανε τα Τέμπη, ούτε η κακιά στιγμή.
Δικά τους τα κέρδη, δικοί μας οι νεκροί” αναγράφονταν σε πανό. Εξίσου μεγάλη ήταν η συμμετοχή των φοιτητών και των πολιτών στη δεύτερη πορεία που πραγματοποιήθηκε το απόγευμα της ίδιας μέρας από το Εργατικό Κέντρο Άρτας. Πολίτες σκυθρωποί, με ένα γιατί ζωγραφισμένο στο πρόσωπό τους, διαδήλωσαν ειρηνικά για τον άδικο χαμό τόσων ψυχών στα Τέμπη.
Στη μαθητική πορεία πρωτοστάτησε η Σωτηρία Μποκογιάννη, μητέρα του Βαγγέλη Δραγατάκη, η οποία φορούσε μαύρα γυαλιά για να κρύψει τα δάκρυά της και κρατούσε ένα σκίτσο στα χέρια όπου αναγραφόταν η φράση “Μαμά έφτασα”. Η ίδια, με την συμμετοχή της στην πορεία αυτή, θέλησε να στείλει το μήνυμα στην κοινωνία ότι δεν υπάρχει η κακιά η ώρα, αλλά οι λανθασμένες και εγκληματικές ενέργειες άλλων που οδήγησαν στο θάνατο τόσο το δικό της παιδί όσο και τους συμπολίτες μας στα Τέμπη, η πλειοψηφία των οποίων ήταν φοιτητές…
Φοιτητής θα ήταν τώρα και ο Βαγγελάκης, θα ήταν φοιτητής στο τρίτο έτος Ιατρικής, αλλά το νήμα της ζωής του κόπηκε τόσο άδοξα, τόσο απότομα, τόσο σκληρά από τα φονικά κάγκελα στην Περιφερειακή Οδό της Άρτας, κάγκελα τα οποία η ίδια η Εισαγγελέας στο κατηγορητήριο για το θάνατο του Βαγγέλη χαρακτηρίζει ως ακατάλληλα και επικίνδυνα!
Βλέποντας και συνειδητοποιώντας το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη, οι περισσότεροι από εμάς αναρωτιούνται “Πώς θα καταφέρουν να συνεχίσουν τη ζωή τους όσοι έχασαν τα παιδιά τους, τους γονείς τους, τους οικείους τους σε αυτές τις φονικές αμαξοστοιχίες;”. Κοιτάζοντας τη Σωτηρία Μποκογιάννη, ως μπροστάρισσα της πορείας, συνειδητοποιούμε το δράμα των γονιών αυτών, το δράμα χωρίς τέλος…
Το δράμα δεν σταματάει με το θάνατο του παιδιού τους, αλλά συνεχίζεται επ’ αόριστον, καθώς τίποτα δεν μπορεί να απαλύνει τον πόνο για τον άδικο και αναίτιο χαμό του παιδιού τους, τίποτα… Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ήταν οι εσκεμμένες ενέργειες κάποιων… Και τα παιδιά τους έτυχε να βρεθούν στο διάβα των ενεργειών αυτών! Όσο για τη ζωή αυτών που μένουν πίσω, τα λόγια είναι περιττά…
Πρόκειται για έναν αγώνα, ένα διαρκή αγώνα για δικαίωση, αλλά και για αλλαγή των κακών κειμένων, ώστε να γλυτώσουν άλλοι συνάνθρωποί μας, άλλα νέα παιδιά από την “κακιά ώρα” που δημιούργησαν κάποιοι!!!
Ειρήνης Κατσούλα – ΜΑΧΗΤΗΣ ΑΡΤΑΣ